به گزارش گروه دریافت خبر پایگاه خبری تحلیلی نوداد گیل : جواد نکونام که 151 بازی و 38 گل ملی در کارنامه دارد، سال گذشته از بازی در تیم ملی کناره گیری کرده بود. کارلوس کی روش سرمربی تیم ملی ایران مدت هاست تمایل دارد که این هافبک 35 ساله به کادر فنی این تیم ملحق شود.

نکونام که فصل گذشته برای تیم العربی قطر بازی می کرد، امروز (جمعه) با صدور اطلاعیه ای به صورت رسمی از دنیای بازیگری خداحافظی کرد.

متن بیانیه نکونام به شرح زیر است:

به نام خداوند بخشاینده مهربان

بله...جمعه دلگیر است و مخصوصا عصرجمعه و برای من از این به بعد جمعه ها دلگیرتر خواهد بود.

بچه که بودم وقتی میگفتند کفش هایش را آویخت فکر میکردم باید کفش هایم را از جایی آویزان کنم ولی بعدها فهمیدم که با آویزان کردن کفش خیلی از آرزوهایت هم آویخته خواهد شد.

ساعت از حول و حوش 2 بامداد گذرکرده.... به دور از هیاهوی شهر و تمام سال های حضور روی زمین چمن؛ به این فکر میکنم که قصه فوتبالم قرار است، امروز، 25 تیرماه سال 95 به پایان برسد.

این یک پایان همیشگی نیست. من خیلی زود باید به دنیای جدیدی در کار حرفه ای پا بگذارم و بازهم به فوتبال بازمی گردم اما خداحافظی هایی هستند که بدون بازگشت هستند و مثل یک درد برای همیشه روی قلب ما باقی می مانند. به گمانم شما هم امروز مثل من، هنوز خداحافظی هادی نوروزی و مهرداد اولادی را باور نکرده اید. شاید شما هم فکر میکنید هنوز خداحافظی ناصرحجازی، احدی، همایون بهزادی، مجید سبزی، غلامحسین مظلومی و همه آن چهره های به یاد ماندنی، یک دروغ است. دروغی که نمیتوانیم آنها را باور کنیم.

اگر بخواهم قصه فوتبالم را بازگو کنم، باید ماه ها بنویسم. از نخستین روزی که در لیگ برتر با پاس شروع کردم، هزار و یک قصه و حرف دارم. اگر بخواهم بگویم چه شد و چه گذشت و از چه جاده هایی عبور کردم، حوصله تان سر می رود به همین دلیل ترجیح میدهم از آخر فوتبالم شروع کنم. برای هیچ فوتبالیستی شیرین تر از این نیست که با پیراهن تیم محبوبش خداحافظی کند، ولی افسوس که نگذاشتند...

با تمام احترامی که برای باشگاه سایپا قائلم، دوست نداشتم فوتبالم را در ایران با پیراهنی جز استقلال تمام کنم و سرانجام چیزی که همیشه حدسش را میزدم، رخ داد؛ خداحافظی نکردن با پیراهن آبی. امروز اما از این بابت به هیچ وجه ناراحت و دلخور نیستم چراکه شانس آن را داشتم با بدرقه کودکانی برای همیشه از دنیای بازیگری خداحافظی کنم که پاکترین دلهای دنیا را دارند. همانها که با دعاهای شان نقشی پررنگ در صعود تیم ملی به جام جهانی برزیل داشتند. این بچه ها حالا عضوی از خانواده من هستند و برای همیشه عضو خانواده ام باقی می مانند.

حالا فیلم دوران فوتبالم با تمام سختی ها و خوشی هایش از مقابل چشمانم می گذرد. دو دوره بازی در جام جهانی و افتخار پوشیدن 151 بار پیراهن ملی طی هفده سال، عنوان پرسابقه ترین بازیکن تاریخ آسیا در لالیگا، گل صعود اوساسونا در جام یوفا، گل به آ.اس رم، لاتزیو، تیم ملی شیلی، تیم ملی سوئد، باز کردن دروازه رئال مادرید در سانتیاگو برنابئو، بستن بازوبند کاپیتانی در لالیگا مقابل بزرگان دنیا و... پروردگار را شکر می گویم از اینکه مستطیل سبز، همواره در برابر من و رویاهایم سخاوتمند بوده. باید از تمام هوادارانی که در این سالها از من حمایت کردند و همیشه یاورم بودند، تشکر ویژه ای کنم چون جواد نکونام بدون آنها، هیچ بود؛ به ویژه استقلالی های عزیز که خود من در کودکی و نوجوانی عضوی از آنها بودم و روی همان سکوها، تیم محبوبم را تشویق میکردم.

باید از پرسپولیسی ها هم تشکر کنم که در تیم ملی سالها در کنار دیگر هواداران از من حمایت کردند. از تک تک هواداران فوتبال ایران تشکر می کنم. هیچ هواداری در طول فوتبالم به من بی احترامی نکرد و این برایم یک دنیا ارزش دارد. ممنون تبریزی ها، اصفهانی ها، مشهدی ها، شیرازی ها، تهرانی ها و ممنون تمام مردم خوب ایران هستم. اگر چیزی گفتم که ذهن هر یک از آنها را آزرد، ببخشند و حلالم کنند.

در این سال ها با جمعی از بهترین مربیان کار کار کرده ام و از هر کدام، درس های بزرگی فرا گرفته ام. از پرویز ابوطالب عزیز نخستین مربی‌ام گرفته تا دکتر ذوالفقار نسب، محمود خان یاوری، فرهاد کاظمی، همایون شاهرخی، ابراهیم قاسمپور، منصور خان پورحیدری، مصطفی دنیزلی، برانکو، کارلوس کی روش، علی دایی و ... همینطور مربیانی که در خارج از ایران به من چیزهای زیادی آموختند. دست تک تک آنها را میبوسم و امیدوارم شاگرد خوبی برایشان بوده باشم و باعث سربلندی شما عزیزان بوده باشم.

دست یکایک اعضای خانواده ام را هم می بوسم برای سال ها صبر و حمایت و خون دل، تا جواد نکونام به سلامت از ابتدای مسیر فوتبال به پایان راه برسد.

پدر عزیزم که فوتبالیست شدنم را مدیونش هستم، مادر مهربانم که قبل هر بازی با دعای او وارد زمین می شدم، برادرانم که مثل کوه پشتم بودند و هستند و همسرم که در همه حال همیشه کنارم بود.

سپاسگزارم از گزارشگران و روزنامه نگاران ورزشی که فوتبال بدون انتقادها و تمجیدهای آنها قابل تصور نیست. کسانی که در سرما و گرما همیشه کنار فوتبال بوده اند، بدون آنکه چشمداشتی داشته باشند.

برای من هیچ چیز در دنیا قابل قیاس با نشاندن لبخند شادی روی چهره مردم کشورم نیست. به عنوان کسی که با فوتبال، دور جهان چرخیده و فرهنگ های مختلف را دیده، حالا که لحظه خداحافظی ام فرا رسیده است، بار دیگر صادقانه و صمیمانه می گویم: ملتی که من کوچکترین عضو آن هستم، شایسته بهترین هاست.

ایرنا