اما اینکه پیامد موجی که برخی نمایندگان مجلس  فرمانداران بخشداران دهیاران و شوراها براه بیاندازند که ای فغان روستازاد گان‌نمی توانند در زمین پدری شان خانه بسازند ؛ اینجا محل اشکال است ، محل نیرنگ است ، محل رانت و پدرسوختگی و زد و بند و کارچاق کنی است.
 پس لازم و و اجب است در آن غور کنیم و واکاوی بسیار که آیندگان ما راسرزنش نکنند و هم اینکه از بدکرداری ما دچار بدبختی بیشتر نشود !
اگر که نماینده ولی فقیه در گیلان چند باری از واژه پارتی بازی در ساخت و ساز بوسیله پولداران مهاجر به گیلان در بهترین جاها سخن گفته و همزمان تاکید کرده که چرا نباید روستازادگان در زمین پدری خود خانه بسازند تا بمانند و زیست کنند ؛ اینجا هم بوی  ساخت و پاخت و دست های  پشت پرده میدهد .
دیده ایم بسیاری از روستازادگان را که در زمین پدری خانه ساخته و بعد در سریعترین زمان آن را به اصفهانی شیرازی تهرانی کرجی اراکی ...فروخته و باز هم در پیرامون شهرهای بزرگ کشور با اجاره نشینی مشغول بزه کاری و دلالی و غیره هستند .
پس باید کاری کرد همه جانبه  و آن اینکه کارشناسی دقیق بشود در قانون ارث کارشناسی بشود در آمایش سرزمینی کارشناسی بشود به تمرکز در ساخت و ساز کارشناسی بشود در خودکفایی برخی محصولات زراعی کارشناسی بشود که پراکندگی در ساخت و سازها چه هزینه ای بر دوش دولت میگذارد کارشناسی بشود که این پراکندگی به چه میزان پیامدهای اجتماعی دارد و...
حالا به نظر میرسد که کارنماینده ولی فقیه در پیشنهاد ساخت خانه برای فرزندان وارث که خود به خود این ارث و تیکه پاره شدن زمین ها، گیلان را از قابلیت اقتصادی و صرفه برای زندگی یک خانوار سه نفره انداخته است ؛ بسیار سخت و سخت تر میشود .  
سخت است که تمییز دهیم کدام روستازاده میخواهد بسازد و بماند و در تولید نقش داشته باشد؛ یاآنکه سودای دیگری دارد .
باید بپذیریم که پروژه دروغ گویی کارگزاران  در بیان سطح زیر کشت محصولات، در تغییر کاربری ها، در بازگشت روستازادگان سبب شده که تصور کنیم روستاها در حال شکوفایی هستند، در حالی این در بسیاری از حوزه ها چنین نیست و ساخت سازهای کارشناسی نشده خود به یک بحران بزرگ تبدیل شده و در اساس نسل نوپای ما هم دل به کار سخت زراعت نمیدهد و سعی دارد با مهاجرت  در اولین فرصت به هدفش دست یابد.