از قدیم گفته اند حرف و سخن  استخون ندارد تا که در گلو فرو رود و کسی هم تاوان حرفش را پس نداده تا اینکه کارگزاران ما پس بدهند .
سخن از گلایه پایان ناپذیر شهروندان چابکسری است ؛ شهری که در کشورمان به جهت نزدیکی کوه و دریا چشم انداز بی نظییری دارد  و اینکه این حجم از زباله در چند قدمی شهر حداقل در شش سال گذشته انباشت شود بواقع  یک ننگ برای کارگزار نظام است .
بطوری که اگر چنین رخدادی در کشور ژاپن پدید میآمد و چنین تداوم می یافت بی گمان دهها کارگزار آن کشور از کار کناره می کشیدند و شماری هم شاید هاراگیری یا خودکشی میکردند !.
و چرا استاندار گیلان که اهل همین شهر است نشست های آتشین در زباله صد متری سراوان برپا میدارد ؛ چنین خنثی ، کم فروغ ، بی تفاوت و ناکارآمد نشان داده ؛ خود نیز از پدیده های نادر آیین کشورداری نوع ایرانی اش  است!.
میدانیم که با آمدن رییسی و شتاب او در مداوای دردهای جامعه دلسوزانه بوده و کارهایی را هم کرد و از سویدای وجود گریبان برای حل مشکلات چاک میکرد ؛ اما آگاه هم هستیم که با کارکردهای اورژانسی و بدنبال مرهم زخم بودن در فرایند توسعه بهنگام و پایدار نمی توان نقشی ایفا کرد  و نخواهیم کرد.
چابکسر نمونه گردشگری کشور یکی از هزار تنگنا استان مان است و اگر که رسانه میلی در گیلان هر از گاهی تنی به آب میزند تا بگوید ما درد مردم را واکاوی می کنیم و بدنبال حل آن هستیم ؛ پر آشکار است که آنها هم اورژانسی اند و با این کارهای سطحی قرار نیست  توسعه پایدار را در سال های پیش رو هم به چشم‌ببینیم .
سخن کوتاه آنکه در این هیاهوی روزمرگی مدیران مان آمایش سرزمین را رها کرده ایم و‌کارشناسان‌مان هم  پای کولرها نشسته اند و  برآیند آن نیز همین آشی هست که پخته اند .
واز شعار که دور شویم میتوانیم به ژاپن و سوئد و سوییس و دیگران اشاره نکنیم ، همین شهرستان بابل چهار برابر رشت پارک دارد و چند برابر همه ی شهرستان های گیلان دانشگاه بدرد بخور دارد ، زباله اش هم سر و سامانی بسیار بهتر استان گیلان دارد .
 و اما چابکسر از هر زاویه ای از بابل چشم نوازتر و قابل تر برای توسعه یافتن است و شوربختانه این فرایند تنها در ساخت ویلا و تبدیل کاربری باغ های مرکباتش به چشم میآید.
بهر روی اگر که به فکر آمایش سرزمین و خودکفایی اقتصادی نیستیم لااقل زباله این شهر گردشگری را ساماندهی کنید تا مردمش نفسی براحت بکشند.