نمی دانم این کارشناسان و نخبه های ورزشی چه کسانی و با چه اندیشه و راهبردی در مرکز ولایتمداری کشور یعنی وزارت ورزش به تعریف و تراکنش یک راهبرد اقدام می کنند که برآیند آن همواره بیهوده و هیچ بوده است .!
البته گاه از فراوانی یک‌کارکرد بیهوده هم کسانی بهره میبرند، آنها که واردکننده اند و آنها که فروشنده هستند و با ساختار بسته اند، آنها که با مدیران کل هماهنگ اند و در آخر هم اگرشرایط فراهم بود ورزشکاران روستاها نیزاز این وسایل ورزشی ارسالی چند تا لگد به توپ زده و چند دست پینگ پونگ هم بازی می کنند .
خاطرمان هست که در حوالی سال ۸۰ یک همه گیری توزیع وسایل ورزشی بدون بررسی آمایش سرزمین در سراسر کشور و استان گیلان تحت عنوان کاروان وسایل ورزشی براه افتاد و هزاران هزار کامیون شامل میز های پینگ پونگ تیر و توپ والیبال و فوتبال بی کیفیت به روستاها فرستاده شد و دریغ ازیک پرسش ساده که نیاز آن روستا چیست .!
شوربختانه چند سالی هست دوباره با توجه به برگزاری صدها نشست تخصصی اجرای پروژه ای نو در روستاها با عنوان خانه های ورزش روستا را پایه ریزی کرده اند و با گسیل وسایل ورزشی و استقرار آنها در خانه هایی که جای ایستادن دونفر نیست، کار ویژه خود را آغاز کردند و در ادامه مسابقاتی را هم برگزار کرده و می کنند تا از دل این مسابقات هم سرگرمی باشد و هم توسعه ورزش همگانی!.
نمیدانم این کارگزاران نظام چرا از خود نمیپرسند که اکنون ورزش پرورش اندام که بیش از همه ی ورزش ها توانسته جامعه ی جوان کشور را در شهر و روستا به ورزش جذب کند ، آیا از میلیاردها ثروت ملی در قالب ارسال وسایل ورزشی سود برده ، یا پدید آورندگان این ورزش بودند که توانستند در روح و جان مردم نفوذ کنند !؟.
اکنون پرسش این است که در ۲۰ سال پیش ارسال آن کاروان های وسایل ورزشی چه ارمغان و دستاوردی برایمان داشته و از دل آن صدها میز پینگ پونگ چه دستاوردی برای گیلان داشتیم و آن هزاران هزار توپ فوتبال و والیبال بدون وجود زیر ساخت چه ثمری ببار آورد.
هر چه که هست چون تاریخ را بازبینی و واکاوی و مرور نمی کنیم تدوین و اجرا نکردن برنامه ۲۰ ساله که هیچ، آنچه را که عملیاتی کرده ایم نیز دوباره به بوته آزمایش می گذاریم و بواقع ثروت ملی را برباد میدهیم.
