زنیرو بود مرد را راستی زسستی گژی زاید و کاستی
تن زنده والا به ورزندگی ست
که ورزندگی مایه زندگیست
پیام این اشعار چنین است که روح امیختگی معناداری با جسم دارد و بواقع این دو همدیگر را هم پوشانی میکنند .
و حالا چرا دولت هادر ۴۳ سال گذشته به این درک عمیق نرسیده اند که ورزش را پیشگام هر حرکتی در زندگی مردم قرار دهند و در این راستا نه از پیشنه ی چند هزار ساله فرهنگی مان سود بردیم و نه از دین که بسیار بر سلامت توامان جسم و روح تاکیدداشته است،خود مثنوی هفتاد من کاغذ خواهد بود . آنجاکه درقرآن آمده است : نیست بر انسان جز سعی و تلاش و یا گفته شده نگاه کنیدکه چه چیزی می خورید ؛این همه گواهی میدهند که در حکومت دینی و حاکمان دین باور جز نهادینه کردن سلامت جسم و روان راهبرد دیگری نبایددر مسیر تولید و پرورش انسان باشد.انسانی که جسمی سالم داشته باشد؛ انسانی که قدرت بدنی برای انجام کار های سخت و چالش برانگیز داشته باشد ؛ انسانی که با جسمی قوی یارایی ایستادن در برابر زورگویان را داشته باشد ؛انسانی که با بالابردن توان بدنی خود هزینه های درمانی را به حداقل کاهش دهد ؛ انسانی که روحی بالنده و پرنشاط داشته باشد و این همه بدست نیاید جز با ورزیدگی و ورزش مداوم .
ورزشی که شوربختانه امروزه بر خلاف قانون اساسی روز به روز گران تر شده و بواقع مسوولان درک درستی از ضرورت سلامت جسم و روان ندارند .
آنها به گمان اینکه با درامد زایی از مسیر ورزش میتوانند به اقتصاد کشور کمک کنند، ناخواسته و شاید خود خواسته هزینه کرد جامعه را با ایجاد هزاران مرکز درمانی و روانکاوی و روانشناختی افزایش داده اند .
کارکردی که بر اساس آمارهای موجود درصد افسردگی، درصد چاقی درصد سو تغذیه ،درصد درگیری های خیابانی و خانوادگی ودرصد معلولیت های زودهنگام را به کشور تحمیل کرده و به نظر همچنان کوشش دارند در به همین پاشنه بچرخد .همچون نظام اموزشی فشل و ناکارآمد که معلمانش هر روز داد از حقوق کم دارند . جایی که اساسا با راهبرد آموزشی موجود آدم بدرد بخوری هم به جامعه تحویل نداده اند . با این همه هر ساله مدیران و کارشناسان ورزش کشور در هفته ای به نام تربیت بدنی و ورزش بزرگ میدارند کارهای سطحی و نمادینی را و همچنین است همه کنش رفتاری و ساختاری ورزش کشور در ۴۳ سال گذشته . اینکه فکر کنیم با آمدن یک قهرمان ملی سجادی در راس وزارت ورزش آبی برای مردم مان گرم شود ،از بهارش پیداست و آن کارهای تکراری دیگران مانند دیدار از اینجا و تکریم ازآنجا و چند تا مسابقه و رویداد آبکی و نمادین و آمارهای پرشمار وهمین که مروری و تکراری باشد بر ناکارآمدی های گذشته و ناکارآمدی هایی که در آینده خواهیم داشت !!. پس شک نداشته باشیم که در این فرایند روزمرگی آن دولتی به فکر مردمش خواهد بود که روح سلحشوری ملی و ورزش همگانی را از اوان کودکی در جامعه با هر ابزاری نهادینه کند و به هر شیوه ای از هزینه های ناخواسته و گاه خود خواسته مشتی زیاده خواه بکاهد . و صد البته چنین دولتی دولت فرمایشی و مجیز گو نبوده و ابزار دست نمایندگان کم توان و حامی قشر رانت خوارهم نخواهد بود. محمد پور بی بالان
