در کلان ساختار مدیریت کشورو یا واحد های درسی وبخصوص در حوزه کارآفرینی از تبدیل آسیب به فرصت (درنگ)بسیار سخن به میان آمده وهمواره در این زمینه هزاران هزار جلسه بپا داشته ایم و آموزه های فرهنگی را رواج داده ایم که باید از درنگ ها به نیکویی بهره برداری کنیم تا بهره وری به اوج خود برسد .

روستا که به آن ده و آبادی نیز گفته می شود، جایی است که در ان مردم با تولید و فروش دستاوردهایشان بواقع خوکفایی را در زندگی نقش و نگاری بدیع می بندند تامحصول آن آرامش روانی وهمزیستی ای درقالب آموزه های کهنه و داشته های فرهنگی کهن با دانش نوین باشد.
روستایی همواره کوهی از انگیزه و اشتیاق به کار بوده و درتکاپوی زیستنی آگاهانه رنج و سختی انکارناپذیری را به خود روا می دارد تا سرزنده و نیکو کردار روزی حلال به خانواده ارزانی دارد . .
کارو تولید بی وقفه از آغازین زمان سپیده دم تا پاسی از شب افتخاری بزرگ برای روستازاده گانی است که خودکفایی اقتصادی را سرلوحه زندگی سرشاراز شادمانی قرار داده و این سراغاز بودنی پایدار ورای شعارهای بی شعور است .
روستایی برای توسعه پایدار و مانایی کشور برغم اینکه 26 درصد جمعیت یعنی حدود 20 میلیون نفر را شامل می شود، به جای سخن گفتن های بیهوده، تلاشی سخت را از بام تا شام انجام می دهد تا همه ی آنهایی که داعیه دانش آموختگی و فرهیختگی و تعهد ساختگی را دارند به سخره گیرد.
روستا زاده سیفی کاری دارد،تولید برنج و چای و میوه، مرغ و ماکیان و دستبافت های رنگ رنگ وهر آنچه که یک زندگی شرافتمندانه به آن نیاز دارد را در قرن های متمادی بدور از بلواهای سیاسی و بازیهای فریب کارانه یخه سفیدها به جامعه هدف ارزانی داشته و اساسا او بوده است که اجازه نداده دربزنگاههای تاریخی، کشور به فروچاله های بزرگ درغلتد. .
او بدون اینکه دولتمردان از بالادست با دانش وتوان فرهنگی وقوه قهریه خود داده های متفاوت را به آنان تحمیل کنند،درکنار بهره مندی از فرهنگ بومی و سنن دیرین خود هم به زندگی اش رونق بخشیده و هم به کشور کمک کرده است .
اینکه امروز از اقتصاد مقاومتی و جنگ اقتصادی و هجمه فرهنگی بگوییم ،روستازداه ما قرن هاست بدون توجه به این پیام های بالادستی ،راهبردی را پیشه کرده اند که قرن های متمادی جامعه را به سوی ساحل آرامش هدایت کرده است .
اکنون که افکار و داده های فرهنگی نوین شبکه های اجتماعی و جهان استکباری روستایی را در چنبره خودقرار داده، نیازمند آنیم که در تبدیل تهدید هربدفرهنگی به درنگ و فرصت جدید، دولت کمک کارش باشد تاهمچنان راهبردش را در سنگلاخ حوادث این دهکده جهانی بازیابد و در اقتصاد و فرهنگ جامعه نقش آفرین باقی بماند . .
بر این روال امروزه رواج پدیده ای به نام گردشگری درروستاها یک درنگی بی بدیل است که اگر به آسیب های آن توجه کافی داشته باشیم هم اقتصاد روستا نوایی جدیدی خواهد یافت وهم زمینه خود کفایی پایدار راه و رسمی متفاوت .
باید جستجو کنیم که آیا گسترش این پدیده پول ساز در ساخت و سازهای بی رویه است که هر نوکیسه ای از استان های برخوردار،هزار هزار متر زمین مناسب کشت رادر نابرابرهای خرید و فروش تولیدهای روستاییان بخردو ویلایی بنا کند نهفته است ،یا در تغییر کاربری و یا نابسامانی های مدیریتی که اساسا راهبردی را برای روستا توسعه ندارند؟.
روستایی باید بداند که چگونه در سیرتوفنده جهانی شدن هم بافت دیرینه اش راحفظ کند و هم اینکه بتواند گردشگر را در روستاها برای مدتی نگهدارد و تولیدش را بدور از دستان دلالان به فروش رساند .
به این مفهوم که توسعه یافتگی روستایی نیازمند
 آن است که در تورم های ناخواسته و از هم گسیخته روی پای خود بایستد و زمین اش را از دست دلالان و مرفحان بی درد دور نگهدارد و در ادامه به فکر تولید و آن هم ارگانیگ (بدون سم پاسی )باشد .
اگرچه با این کار میران تولید هر فراورده ای به شدت کاهش خواهد یافت ،پس ایجاب می کند که رسانه ها و دولت برای حمایت از آنان کاربردی وارد کارزارشوند.
از آن سو برای اینکه بیش از این به بافت روستاها آسیب وارد نشود در گام اول باید به شوراها و دهیاران فرایند توسعه یافتگی را بیاموزیم وبدانند که صدور چهار تا مجوز ساخت ویلا برای مردمانی که حتی در سال دو روز در روستا سکونت نمی یابند، نه اینکه توسعه نیست ،یک آسیب بزرگ به آنان وبافت روستاهاست .
برای این کار دولت باید به فکر احداث شهرک هایی در فرادست روستاها باشد تا پول داران و متمولین برخورداراستان های صنعتی از شرایط بد اقتصادی روستازداه گان سو استفاده نکنند و زمین هایشان را به مفت نفروشند.
در گام دوم ایجاد صنایع روستایی ای که برای ارزش افزوده فراورده های روستازاده گان باشد و بواقع ارزش افزوده تولید هایش را دوچندان کند.
راهبردی بنیادین که سال های مدید است که به ان توجه نشده و شوربختانه آنکه در برخی روستاها صنایع آلاینده و غیرمربوط تاسیس کرده اند و شکواییه های بسیار مردمی هم ثمری نداشته است .
بر این تدبیر توسعه روستایی شکل روزآمدش آن است که آموزش مداوم،حفظ بسترهای زیست بوم ،هدایت تولید و زراعت بهنگام ،ایجاد صنایع مرتبط، توجه به بهداشت روانی افراد وساخت و ساز هدفمند از بدیهی ترین راهبردهای این فرایند باشد .
حبیب محمدپوربی بالان