اینکه آیا ساختار کلان مدیریتی در اداره های حراست توانسته اند برای خدمت رسانی به جامعه بویژه در اداره ها و کارخانه ها به بازآفرنی خود بپردازند و در توفنده کنش های رفتاری نسل نوپا و فضای مجازی ورسانه ای نوین جهان که هر فرد به یک رسانه تبدیل شده اند، پس نمانند و ناکارآمد نشود، کاری بسزا انجام داده اند ؟.
آیا توانسته اند ازشیوه های نو و روزآمدی درایجاد علاقه مردم برای همراهی با خود فراهم آورند و بواقع دستاوردی فرهنگی و روانشناختی را بکار گیرند که هم جامعه با حضورشان امنیت روانی پیدا کنند وهم روند امور رو به رشد باشد والبته مرام و اخلاق هم در بستر این کارکرد رشد یابد؟.
اگر که حاکمیت ها خواستار بهبود ورشد روزافزون درهرساختاری هستند، باید که هر روز در فرایند بهبود روش ها، روندی رو به رشد داشته باشند و درغیر این صورت چه بهتر که یک بازنگری بنیادین در شیوه کارکرد و شیوه بودن افراد در حراست ها و شیوه دسترسی به آنها بشود.
شما وقتی ازتشکیلاتی سخن بگویید که باید چکیده افراد یک جامعه باشند، باید که در آن تشکیلات مدیر و کارکنان آن ازدانش آموختگان علوم روانشناختی و اجتماعی باشند و واکاوی آنان نیز درهنگامه رنجش های مردمی از چنین دانش هایی سرچشمه بگیرد.
شما باید بدانید که واحدهای حراست دراداره ها تا زمانی که دنبال کارهای پلیسی باشند و هر قهر کرده ای و هر بدخواه و هر حسودی نیز مخبر آنان بشود، انتظار اینکه مردم دلگرم چنین فرایندی بشوند دوراز ذهن بوده و بالطبع پیشرفتی هم درآن شاهد نخواهیم بود .
به این سخن که مردم در جایی دست یاری خواهند داد که بدانند درآنجا نه اینکه پی جوی مشکلات شان هستند، تلاش وصف ناپذیری را هم برای امنیت روانی آنان انجام می دهند .
در این زمان است که مردم تمایل پیدا خواهند کرد تا برای بهسازی فرایندها در کاروان اداری کشور مشارکت بیشتر وبهتری داشته باشند .
