نمی دانم که آیا 5 هزار ده هزار بیست هزارهکتار  ازباغ های چای، مرکبات و برنج در گیلان در مهاجرت ها ی سیلاب گونه به ویلا تبدیل شده ولی این را میدانم که دهها هزار هکتار از باغ  های پر بازده گیلان سال هاست به صورت بایر و مخروبه رها شده و شوربختانه هیچ حساسیتی از سوی ساختار کلان مدیریت کشور برآنها نیست ؟
اگر چه سال هاست قوه قضاییه و ارکان دولت تلاش گسترده ای را برای کاهش کاربری ها و تبدیل آن ها به ویلا انجام داده و اندکی از شتاب ویرانی زیست بوم مان کمتر کرده ،ولی گویا این عناصر تاثیر گذار هنوز در نیاقته اند که تغییر کاربری زمین ها ی زراعی و تبدیل آن ها به ویلا با مخروبه ماندن دهها ساله اشان فرق زیادی ندارد .
فرق اینجاست که گردشگران و مهاجران در زمین های زراعی نیاکان مان کیف میکنند ولی دهها هزار هکتار زمین بایر نه اینکه هیچ نقشی  بر اقتصاد کشور و رونق تولید و تاثیر روانی  مردم ندارد، ولی ابزاری برای بازار گرمی مسوولان است تا مدام بگویند با قدرت از ساخت و سازهای بی رویه جلوگیری کردیم.
البته انصاف بدهیم زمین های بایر تاثیر زیادی دارند وآن اینکه زمین هابه بتون و سنگ و آهن تبدیل نشده و تنفس این  اندازه از زمین بر اکوسیستم اثر خوبی دارد .