پنج شنبه 9 فروردین 1403

و در همین راه از همه ی ابزارها بهره بردند تا مردم را آگاهی بخشی کنند که اگر خست بخرج دهند و ساده انگاری کنند شاید بازهم پوپولیستی (احمدی نژاد)یا پوپولیستی مانند او در راه است و در این بستر بدشگون مردم برای فرایند خویش پردازی خویشتن همچنان پس و پستر خواهند رفت.

ایده پردازی می کنند که اگر ما نباشیم و ایده پردازان ما نباشند چه بسا دوران 58 و یا 67 و یا ...تکرار شود و گازانبری حمله کنند و دمار از روزگار مردم درآورند.

این همه سال این گونه از سخنان کاهنده روان از سوی بسیاری از کارگزاران سبب شده که فرایند بزرگی و سروری ایران سرافراز در همه ی بخش های آبادانی ،زیست بوم و فرهنگ بومی و آیین سترگ اش در بلوای سیاست زدگی رنگ ببازد و برخی ژنده پوشان سالوس با تزویر و زور بر اریکه کارگزاری سوار شده وبرآیند آن اینکه تنها چیزی که برای آنها ارزنده نبوده و نیست مردم و خواست آنان است .

براستی مردم چه کسای اند و باید در یک دوره زمامداری از کدام راهبرد،اندیشه ،آرمان ،ایمان پیروی کنند ؟.

آیا آراسته بودن به این همه کردار و پندار باید باشد تا مردم دیده شوند و اگر نگرش آنان دیگرگونه بود نیاز به واکاوی نیست که کارگزار به اندیشه خود هر آنچه را که راست می پندارد به اجرا گذارد؟.

کارگزارکه با کوله باری از نیازهای مردمی و صدها گونی نامه دادخواهی  بر اریکه زمامداری می نشیند ،آیا دادگری به او اجازه می دهد که خودکامگی پیشه کند و مردم را در مسیر جریان، باند وگروه خود هزینه کند ؟.

 وقتی کارگزار (دولت و حاکمیت)از مردم این همه کارآمدی می خواهد وآنگاه خود در هر برهه ای برای راستی آزمایی فرهنگی،اقتصادی،سیاسی و اجتماعی اش به بیراهه های بسیار می رود، چرا باید مردم همواره با بودن در کارزار کمک کارآنان باشند ؟.

اینجاست که از درودن گفتمان همین کارگزاران پراشتباه و نابلد انگ زدن های بسیار و ترفندها ونیرنگ های رنگ و وارنگ رخ می نماید و برآیند این کردارهای ناشیانه، تولیدی بدست می دهد بنام  پوپولیست. 

با این نگاه دریافتیم که کارگزاران همه به یک روش و شیوه ای با ترفندهایی نوآورانه پوپولیست می شوند و برای زدودن این انگ از چهره خود و جریان وابسته، فرافکنی کرده و وانمود می کنند که  پوپولیست و مردم فریب نه اینکه ما نیستیم ؛آنهایی بوده و هستند که با گونی های پر از سیب زمینی و البته دانش اندک سیاست ورزی جامعه را به بیراهه می برند.

باید به یاد آوریم که فرهنگ پوپولیستی در کشورمان به درازنای ازمنه برمی گردد واین آنجاست که چون مردم همواره ازیک سوراخ چندین بارگزیده شده اند ،نمی شود گفت که در این کشور یک فرد و یایک جریانی پوپولیست است و آندگر نه ؛پوپولیست آنگاه زمینه بروز پیدا خواهد کرد که دانش اجتماعی مردمش در گستره ای به پهنا و درازای این ازمنه فرونشست کرده باشد.

اساسا این خود خویشتن پوپولیست است که از یک پوپولیست مرده هم برای آینده سیاسی خود بهره می برد تا دوباره و چند باره به بهانه پیشه کردن دادگری و پخش دادگرانه ثروت برشانه های مردم سواری می خورد. 

پس اینکه همه گان اندیشه کنند تنها پوپولیست موجود در کارزارسیاست ورزی کشور دکتر احمدی نژاد است،بی گمان یا ساده لوح هستند ویا می خواهند اجازه دهند جریانی پیاپی از این آب گل آلود برای سال های مدید ماهی های درشت به کیسه پوپولیست های دگر اندیش بریزد .محمد پور بی بالان

با این کار اکنون آنها هم موازنه قدرت را با زاویه ای مناسب برای جریان خودخواسته جهت داده اند و هم با وحشت انگیزی این واژه که اگر مردم با ما نباشند نه اینکه دنیایشان آباد نخواهد شد، تبلور فرهنگی و اجتماعی اشان هم با اندیشه های واپسگرا به قهقرا می رود.

بهرروی بازهم مردم هستند که باید گزینش کنند و تمییزدهند بر بودن کدام پوپولیست با کدام راهبرد و دریابند که این فرقه های پوپولیستی کدامشان می توانند اندکی از بار سختی جان کاه زندگی اشان بکاهند و اندکی آرامش و اندکی شادی و سرور را هدیه مردمانش کنند . محمدپور بی بالان

    

 

 

نظرات
کد امنیتی روبرو را وارد کنید
تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به نوداد گیل می باشد
2015 © Nodad Gil