پنج شنبه 9 فروردین 1403

 

 

به گزارش گروه دریافت خبر پایگاه خبری تحلیلی نوداد گیل : به گیلان که بروی حوالی شهرستان رضوان‌شهر به یک دره سرسبز می‌رسی که اسمش را گذاشته‌اند «ارده»؛ روستایی که اغلب مردمش از راه ریسندگی و بافندگی روزگار می‌گذرانند. به «ارده» می‌گویند «بهشت عکاسان»! حال مردمش خوب است و زندگی‌شان هم پر رونق.  از هرطرف که نگاه کنی، سبز می‌بینی و لطافت.

«خانم‌ناز» یکی از اهالی قدیمی ارده است. یک زن روستایی ساده. 75 سالش شده اما نه از  آن 75 ساله‌ها که یک گوشه آرام و بی‌صدا می‌نشینند و نگاه‌های مبهوت دارند، یک زن شاد است با بازی‌گوشی‌های خاص خودش. صبح‌ها که از خواب بیدار می‌شود اول گاوها را می‌برد برای چرا، و عصرها می‌نشیند پای چرخ نخ‌ریسی‌اش که بزرگترین سرگرمی اوست.

دخترش مدت‌هاست برای زندگی به تهران رفته و خلوت خانم‌ناز با بچه‌گربه‌اش پرمی‌شود که او را با نخ و کاموا سرگرم می‌کند. خانم‌ناز  همیشه می‌خندد و هیچ‌کس هم عادت ندارد او را غمگین ببیند، از بس که سعی می‌کند مثل بچه‌ها خندان و شاداب باشد. دوربین عکاسی را که می‌بیند، مدام با لحن کودکانه‌ای می‌گوید: «از من عکس نگیر» بعد بلند می‌خندد و می‌گوید: «دارم ادای بچه‌ها را در می‌آورم

لباس‌های رنگی و شاد می‌پوشد. کنارش که بنشینی برایت کلی حرف و خاطره دارد. با بازی‌گوشی‌هایش لبخندهای کش‌دار پی‌درپی روی لب‌هایت می‌آورد؛ آنقدر که دوست داری زمان متوقف شود و او فقط برایت حرف بزند.

«خانم‌ناز» یکی از آن اصیل‌های گیلانی است که اصلا برایش مهم نیست چه سن و سالی از سر گذرانده؛ او همچنان مثل یک کودک 10 ساله با باران ترانه می‌خواند، توی جنگل‌های گیلان. آن هم شاد و خرم...

ایسنا-سهیلا صدیقی

این عکس توسط سهیل زندآذر ( عکاس آزاد) در روستای «ارده» ثبت شده است.

نظرات
کد امنیتی روبرو را وارد کنید
تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به نوداد گیل می باشد
2015 © Nodad Gil